Ten doskonale prezentujący się odcisk stopy został znaleziony w rejonie Paluxy River. Jego doskonałość i niskie prawdopodobieństwo znalezienia w błocie takiego reliktu powodowały, że przez lata uważano go za fałszywkę. Skała ta nosi ślady nacięć sprzed kilku lat. Pokazuje, jak stare błoto wypłynęło pomiędzy palcami by następnie skamienieć (zdjęcie po prawej). Obraz poniżej, przecinając odcinek pięty, prezentuje, w jaki sposób błoto zostało zgniecione przez ciężar, co potwierdza zmiana struktury i koloru (strzałki). Potwierdzono zatem, iż odcisk ten nie jest, jak wcześniej podejrzewano, kamieniarskim dziełem sztuki wykutym w skale wapiennej.

W warstwach z okresu kredy obok ludzkich stóp znaleziono także odciski dłoni człowieka. Po lewej: aktualne zdjęcie dr. Carla Baugh. Po prawej: dr Cecil Dougherty w latach 70-tych.

Zillmer odwiedził obecnie zmarłą już Mabel Meister, po tym, jak jego odkrycie zostało opisane w „Pomyłce Darwina”. Mabel Meister strzegła skarbu dowodzącego kontrowersyjności ziemskiej historii, a znalezionego przez jej męża: nadepniętego butem trylobita w łupku, którego wiek datowano n 570 milionów lat. Smithsonian Institution pragnął wystawić to odkrycie, jednak nie dla szerokiej publiczności. Zillmer zarekomendował odcisk Meister Creation Evidence Museum w Glen Rose, gdzie może być oglądany.

Skamieniały młotek z ery dinozaurów, szeroko opisany w „Pomyłce Darwina” (aktualne zdjęcie po prawej w czasie wizyty Zillmera w Glen Rose w 2001 roku) jest obiektem zaciekłych kontrowersji. Odkryty w 1934 roku, sprawiający wrażenie nowoczesnego młotek, nazwany artefaktem londyńskim, spoczywa w skale wapiennej. Nawet po otwarciu skały, rączka ze skamieniałego drewna(!) pozostaje w nią wciśnięta. Stal, z której wykonano młotek zawiera 97% czystego żelaza bez dodatku węgla. Istnieje możliwość wytwarzania czystego żelaza, ale w tym przypadku mowa o stali, sprawdzonej przez radiogramy o kierunkowej strukturze a zatem o potwierdzonym standardzie. Do dnia dzisiejszego nie jesteśmy w stanie produkować tak czystej stali.

Ten wymarły od 250 milionów lat trylobit (po lewej) i rzekomo skamieniały 45 milionów lat temu krab z Werony (Włochy) z kolekcji skamielin Zillmera w mgnieniu oka zachowane w wyniku katastrofy, w innych okolicznościach skazane byłyby na rozkład. Proces tworzenia się skamieniałości wymaga szybkiej konserwacji bez dostępu powietrza, tak by miękkie tkanki nie mogły ulec rozkładowi. Zgodnie z oficjalną koncepcją tworzenie się skamielin trwa niezmiernie długo, ponieważ zlokalizowane są one w tych warstwach geologicznych, które zalicza się do bardzo starych. Według Zillmera powstawanie skamielin z jednej strony trwa bardzo krótko a z drugiej powoduje naturalne twardnienie normalnie miękkiego, „umieszczonego w zamknięciu" zwierzęcia. Warstwa geologiczna, zdaniem Zillmera, twardnieje nie na przestrzeni długiego czasu, lecz tak szybko jak beton. Z książki: „Największe pomyłki w dziejach Ziemi”

Ta noga uległa skamienieniu w latach 60-tych XX wieku, sfotografowana przez Zillmera w 2002 roku. Skóra buta nie obróciła się w kamień. Wątpliwe jest także, jak meduza (zdjęcie o prawej) może ulec skamienieniu, jeśli jest to powolny proces. Konkluzja Zillmera: Procesy skamieniania postępują szybko. Z ksiązki „Największe pomyłki w dziejach Ziemi”.